نظم: ہندُنن
شاعر: عمیر مہرُل
دُنکہ یخ پنّہِ است ئٹ وا لرزہ مرے
مرگ ءِ کسس خنے وا لپرزہ مرے
چہرہ پوشکُن مرے دُنکہ زردہ مرے
کس خودی ٹی مرے دیچہ گوردہ مرے
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ رُژنسّ تفس دا ستاراک اسُل
دُنکہ خّرُّن مفس دا بہاراک اسُل
دُنکہ خنٹی بفس دا نداراک اسُل
دُنکہ استے اُشِر ساہ ؤ یاراک اُسل
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ دردی آ نن تیٹی گّوربام بف
دُنکہ تولے کرارؔ او سرِے شام بف
دُنکہ رِنّداک اُشنگر ولے جام بف
دُنکہ چیہانت الے خنتے آرام بف
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ تینا وطن ٹی کَرائی مرین
دُنکہ بولی تیٹی نن بہائی مرین
دُنکہ تہٹی تینا نن اُرائی مرین
دُنکہ کسّس ننا مف خدائی مرین
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ ٹاکو نہ رنگّ ئٹ تنکی مرے
نا گمانان کہ غّم تا شنّکی مرے
دُنکہ بیرک ننا مف گوّنکی مرے
دُنکہ بّھلون مفن بس چُنکی مرے
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ شارٹ سپائیک چاری مریر
دُنکہ دردا تا ورناک قاری مریر
دُنکہ ماہ رنگ، سمّی و شاری مریر
دُنکہ حقّ ئے سلِر کُل تواری مریر
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ جیرت و جوزہ تے حیران کیر
دُنکہ سیاہ کوہ ءِ کوہِ سلیمان کیر
دُنکہ باتیل و نوشکل تے بولان کیر
دُنکہ جنگ ئٹ سمندر تے میدان کیر
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ پِّر کے دتر نا وا شبنم مرے
دُنکہ خیصار دوسے ٹی ماگم مرے
دُنکہ زگری و مسلم تا ماتم مرے
دُنکہ غازی شہیداتا موسم مرے
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن
دُنکہ خوّشی تے تینا او گیرام کیر
دُنکہ سنگر ٹی نن تے او گوربام کیر
دُنکہ گوریچ ءِ اڑسِر او حنام کیر
دُنکہ مہرُل نیکن ہردے پیغام کیر
ہندُنُن دا منہ دے ءِ چٹ ہندُنن