رخصت اف یا اڑے قربان
نوشت: ضیاء مرید
دی بلوچستان پوسٹ
بلوچ راج و بلوچ ڈیہہ نا بھاز گچینو ہرا گپ ءُ، اسٹ رخصت اف اوار اُن سنگت ایلو اڑے قربان ولے دا ہراتم زُبان آ بریرہ اندُن لگک جون نا ٹُکراتے مُچ کروکو کس اس اف۔
تولوک ئسونہ مجلس ٹی بھلو ٹاکو ئسے آن پد سنگت اس پارے رخصت اف اوار اُن۔ ہراتم او دا ہیت ءِ کرے اندن لگا کہ جہان ٹی سور لگا اچ اس سلتو دنیا ٹی، سنگت کنے خمب ٹی خلک او پارے یار مُونجا انتکن مریسہ دا تو امو ہنینا گپ ءِ ہرادے پھلین تینا یار آتون کریسہ بشخندہ کریسہ درتی نا حق ءِ ادا کرے دا تنیا جملہ اس اف دا کنا میراث ءِ، مونجاہی پین ودا دڑد گیشتر مس ہراتم امیر نا زلف آک یات بسر دڑد مُچ وجود آ تالان مس خن تیٹ طوفان اس بس جوزہ باسن مس گڑا ای پاریٹ اڑے قربان۔
اڑے قربان نمکن نما توکل و ایمان آ قربان قربان نما مش آن بڑز انگا حوصلہ تیکن قربان نما پند و خواری تا قربان نما دلبری و دلبر کن، نما دلبر تو ڈیہہ ءِ پدا ڈیہہ نا کچ مہروان دے مروئے او تو دلار تے ام پدا تینا سینہ ٹی جاہ تیک ولے نم بختاور اُرے کہ نم ڈیہہ تون وفا کننگرے۔ سنگت رخصت کریسہ سر الک تینا مزل نا کنڈا۔
جمبر ام شوخ ئس خاخر نا ماس آ تولوک خیال اس بس کہ بر اینو دڑد آتے زراب تیو انداڑ تون زور آن چِرک اس چکا خاخر ءِ کسفے پدا دڑد آک مون اڑسار است ءِ زراب تسر ولے تہو ٹی اسہ بھاز ہنینو خوشبو اس ئسکہ، مسک، نازبو و گواڑخ نا خوشبو آن گچین۔
گڑا ای بھاز سوچنگ آن مش آن ہرفیٹ ”دا امرو خوشبو ئسے“؟
مش پارے ”انتئے نے معلوم اف انت۔“
”او کنے سما اف۔“
گُڑا او پارے ”نے انت سما ءِ دا خوشبو امو شہید آتا ءِ، او نت تا رند آتیان نے سما اف کہ شہید اسو کسپک او اچ فنا مفک، او پدا مش ٹی اوار مریرہ گواڑخ آتا ہتم ٹی بریرہ نمے خوشبو تیرہ، دا خوشبو ضیاء، رشید و وحید جان نا محفل نا ءِ، ہراتم او داکان پند خلیسہ بولان آ ہنار، ولے داڑے اسہ گپ اس ام زلف، ٹک و رخسار نا کتور، گلزمین لمہ ءِ، گلزمین کن سدخہ، گلزمین مہر ءِ، گلزمین وفا ءِ، گلزمین ننا ءِ، ننا جان و ساہ ءِ۔“
مش مون ءِ اڑسا پارے ”نی پاسہ کی نی دڑد خنانس، نی انت دڑد خنانس ہراتم وحید جان نا بشخندہ آک کنا تلار تیٹ پنرہ تو کنا خل خل پراد کیک، جلک خڑینک شولرہ بوچ بوچ مونجا مریک، اندنو چپی اس بریک ہراٹی نہار آتا ام است ترخک۔ نی پاسہ کہ نی وطن نا دڑد آتون دولخی اُس تو پاوہ کہ نی دروغ تڑنگ اُس۔
نی تو دلبر نا خنتا خلوک اُس، نی تو اونا خڑینک آتے ڈغار آ تمنگ کن الیپسہ ولے سمی و سیما نا خڑینک آک روڈ آتے نمب کریر، ضیاء جان نا لمہ ہر در آ خڑینک شولک اوتا خڑینک آک نظر بفسہ، چُناک تینا باوہ تا ودار ٹی زار زار اوغرہ او خڑینک آک نمے نظر بفسہ نم خنی آ کور آک اُرے۔
دڑد انت ئسے ڈیہہ آن ہرف ہرا تینا پھل انگا چنا تے مِش ٹی اوار مننگ آ خنک، دڑد نا کنا امو خل آن ہرف ہراڑا ضیاء جان، وحید جان و رشید جان مجلس کریر، دڑد آن کنے ہرف کہ تینا بھلا جون نا ٹکر آتے ام مُچ کننگ تپرہ۔“
ای چُپ مسوٹ او پدا اُست پُر مس، پاریٹ اڑے قربان مش کنے پارے ”رخصت اف اوار اُن سنگت در ہِن رب نا جولی ٹی اُس، در ہن لمہ نا و مسکین آ ہیڑ تا پراد ءِ، و سوز بن در ہن کنا چُوری لمہ ڈغار نا کڑز ءِ ادا کر، در آزاتی کن پند اس خڷ۔“