افسانہ
چیہانٹ آن چیہانٹ اسکان
نوشت: حسن ناصر
گوربام نا وخت ئس، آسمان نا سینہ غا جمر آک خیسنی کریسر۔ او بے تاغت حویلی ٹی داکا ایڑسکان کاہک، اے کا داڑسکان۔ او ہبکہ…. ہندن لگک کہ او اسہ بھلو وہم و بھیم اسے ٹی اختہ ءِ۔ ڈغار اوڑکن تین۔ اونا کننگ کن ئس۔ اونا گد وار وار آ تلوسی ٹی اونا کاٹم آن تماکہ و او گد ءِ تینا کاٹم آ کرسا اونا پلو ءِ باٹی کریکہ۔ آسمان نا پارہ غا ہُراکہ تین تون تینٹ مُرمٹاکہ۔ وار اس کاٹم آن گد ءِ شیف کرسا کاٹم پیشن دوتے بڑز کریکہ و دعا کرسا اسہ بھلو آڑسندہ اس کشاکہ…. یا خدانی رحم کیس، ننا زی آ، ننا خاہوت و تیوی آ خلق آ۔
اینو او تینا رنگ ءِ ہم گوہاسس۔ اونا رنگ پوشکن ہڑسینگاسس او چنا ءِ اسکول کن تیار کننگ آن مست کنے آن سوج کرے کہ اینو ننا چنا اُرا ٹی ننا خن تا مون آ مرے، اینو اسکول آن چھٹی کے ولے ای اودے پاریٹ؛ انتئے چھٹی کے۔ ای زور شاغاٹ کہ او کاہک اونا خواننگ انتئے خراب مرے۔ او اسکول آ مون تننگ آن مست اسہ بانگو اس اونا دارہ ایرہ غان ہڑسا۔ اونا تیوی غا ہوش پام چناڑتون ئس، او ندر سدخہ مرسا اودے اسکول کن مون تس۔ اونا مون تننگ آن گڈ اونا تلوسہ ئی پین گیشتر مس۔ ای سہب انا سے اونا تلوسہ ئی ءِ خننگ ئسٹ، اونا دا تلوسہ ئی کنے فریشان کرے کہ اینو گل خاتون ءِ انت مس کہ او اینو دن بے تاغت ءِ۔
دے زوال نا وخت پاس ءِ خڑک کریسس۔ داسہ اونا تلوسہ ئی پین گیشتر مس۔ او ہبکہ مرسا بش مسکہ درگہ نا پلک ءِ ملاکہ ہُراکہ و پدا بسکہ۔ ای داسہ اونا بے تاغتی و تلوسہ ئی ءِ پین سگنگ کتوٹ۔ اخیر اوڑان سوج کریٹ خیر ءِ، نا لمہ اینو دن بے تاغت چرخ کیسہ۔ تلوسہ ئی ٹی وار اس دانگ کاسہ وار اس اینگ، وار اس ہبکہ آسمان نا پارہ غا ہُرسہ تین تون تینٹ ہیت کیسہ، انت ویل اس ہلکنے نے۔ او کنا پارہ غا ہرسا؛ غریب اینو نا دے اٹی اسہ عجب ءُ خوف و بھیم اس تخوک ءِ…. اینو سہب انا بانگ آ بومب انا توار کنا خف تیا تما اینو او شوم پال ننا خلق اٹ ہند کرینے۔ دا اسہ بھلو آفت اسے نا کلہو ءِ ایتک ای۔ اودے تسلی ترسا او غریب دانا وہم ءِ۔ اینو نا دے ہم ہڑدے آنبار ہمودے ٹک ہمو ڈغار، ہمو خدا۔ انت شرک پال اس ہرفینُس۔ آخا غریب اینو کچک آک ہم ہوہالنگ ءُ…. کنے ہول ہرفنگ ءِ کہ اینو ننا خلق آ خدا رحم کے۔ اینو دے انا روشنائی پین وڑ ءِ۔ دے سوانیزہ غاٹے۔ دے اٹ اسہ بھلو باسنی اسے ہندن لگک کہ اسہ بھلو آفت اس ڈغار نا کیدنگ کن بننگ ءِ۔
ای اودے حوصلہ ترسا ہناٹ کہ دانا وہم ءِ خدا خیر کیک ہچ ءُ ہیت اس اف۔ اونا اسہ ہیت ئس…. نہ ….نہ…. کچک آتا غو ¿کہ ئِ بنپیسہ….؟ اینو خلق اٹ بھلو گلہ سگ اس مچ مسنے ننا خلق انا چندی باتی تے دتر چر کرینو۔ داسہ کنے مار اکن گڑتی ہرفنگ ءِ کہ او اسکول آن بروءِ تو کچک آک اودے نسخان ترور۔ ہندا ہیت اتو اسہ وار ولدا بش مس درگہ نا کنڈ آ ہنا۔ وا بس غریب بشہ نی انتئے دن بے غم تولوک اُس دن، نہ کہ دا کچک آک کنا مارءِ نسخان ترور۔ ای مچے ترندی ٹی؛ انت سہب سبا ءِ مڑدان نائے دندان نسنگ اس ہرفینس اونا چھٹی نا وخت ارے۔ نم نیاڑیک تو چڑہ شرک پال کیرے مگہ کنا چنا اف۔
او کنا پارہ غا خار اٹی اُرا…. امر کیو آخر لمہ اُٹ خنانُٹ اکن تے۔ کنا تو او است آن خرّانے ای امر گڑتی کپر۔ او مرمٹسا …. کنے تو ہندن لگک کہ دا ڈغار دتر کن ملاس ءِ…. ننا خلق آ اسہ بھلو ٹک اس تمنگ والا ءِ۔
ای مچے پین زیات ترند مرسا…. تمے دنّان تیا نا انت شرک پال اس ہرفینُس کنا دھڑکو تیان او خار اٹی کنا ماس آن بش مس۔ داسہ اونا ہیت آک کنے ہم سوچنگ آ بیوس کریر۔ اونا دن تلوسہ ئی و ہبکہ مننگ آن ای ہم وہم انا گواچی مسٹ۔ داسہ کنا صبر ہم تینا ہنر آن بے ہنر مس۔ ایکا کچک آتا غپارہ نا توار آسمان ءِ کاٹم آ ہرفیسس ای ہم چست مسٹ داسہ ہڑدوسر نا بے تاغتی گیشتر مس۔ ای بش مسٹ کہ کاو تینا چنا ءِ تینٹ اتیو ہنداڑتون اسہ ترند ءُ چیہانٹ اس کنا خف تیان کنا است اٹ لگسا کنا جون اٹ اسہ عجیب ءُ لڑزہ اس شاغا، کنے ہندن لگاکہ کس کنا روح ءِ کنا جون آن کشنگ ءِ….
ای لپڑزہ مرسا پیشن پیش تماٹ اسہ بھلو مج دنز لوڑ اس تیوی آ خلق ءِ پلویڑ کریسس۔ دا دنز مج اٹ کنا مار انا دروشم کلہی سیٹ خننگاکہ۔ اسہ بھلو گلہ سگ اس اودے پلویڑ کریسس۔ ہر پارہ غان کچک آک اوڑا بابٹنگ ئسر۔ اونا دروشم ہناسس ہس آنبار ہڑسینگاسس، اونا خن تے ٹی اسہ بھلو بھیم و خلیس اس تالان ئس۔ او تینا رکھ اکن تینا بستہ ءِ دانگ اینگ خساکہ ولے دا نہارک دا معصوم نا بستہ ءِ ٹکر ٹکر کریسر اونا کتاب آک ہندا لوڑ اٹ پنہ پنہ تالان ئسر۔
او ہراتم کنے خنا تو اسہ وار ولدا اسہ ترند ءُ چیہانٹ اس چست کرے۔ ابا…. کنے دا کچک آتیان بچف۔
داسہ ای اونا کنڈ آ رُم کیوہ او کنا کنڈ آ، دا نہار تا نیام اٹ نن کلہی سیٹ تینا ساہ ءِ اسہ ایلو آسر کرین، او اسہ وار اتو بس کنا بانکر اٹ، کنا سینہ غا ہندن لچا۔ ای پاریٹ کہ کنا سینہ کپ مرے، ای اودے تینا است اٹ جاگہ ترسا دا دنیا نا ظلم زوراکی و ڈکھ ویل آتا سیخا ءِ ہم اوڑا تمنگ کن الیپر۔ کچک آک ہڑدوسر آ بابٹنگ ئسر…. ہنداڑتون اونا لمہ ہم مادری آ جوش اٹ چیہانٹ خلسا ننا کنڈ آ رُم کرے۔ نن ہڑدوسر تینا چنانا بچفنگ نا جہد اٹ۔ ای دانگ اینگ چک خلکٹ کہ دا ٹاک نیمروچ اٹ نوا ننا دا ترند آ چیہانٹ کس آ سرمرے و او ننا کمک کن برے۔ ولے ننا دا چیہانٹ آک خلق والا تے بش کننگ اٹ سرسہب متوس۔
ای فریشان کہ دا بندغ آتے انت مس انت انسانیت پاہو ہلک کہ ننا دا بے وسی و تلوسہ ئی آ چیہانٹ آتیان تو آسمان کپ مننگ ءِ دا ڈغار والاتیا ننا توار انتئے سرمفک۔ ہستین نہار آتا راج ءِ ٹاک نیمروچ روشنا غا دے اٹ انسان آتا خاچنگ کنے تہہ آن کُننگ ئسکہ۔ ای تینا دوتے دانگ اینگ خساٹہ۔ دا نہار آتا دنّانک کنا جون اٹ پیہسا کنے دتر چُر کننگ ئسر۔ ہراتم نا ءِ ننا دتر نا تام اوفتا دوی آ لگاسس او پین ہڑی مننگ ئسر۔
دا کچک آک تو ننا خلق انا اِرغ آتیا ولسا بسر مزہ کاٹم مسوسر اوفتے ننا نمک ہم خلنگ اَلو کہ او تینا خیر خواہ تیا جلہو کیر، سہدار تو سہدار ءِ بندغ نا بندغی چُٹا تو او ہم کل ءِ گیرام کیک نہار جوڑ مریک۔ داسہ ننا خنک آسمان نا پارہ غا توروک ئسر کہ اے حفیظ آ ذات نی ننا وار آ بَر…. داسہ ہر کنڈ آن دا نہارک ننے آ بابٹنگ ئسر…. ننا جون ٹھپی ٹوری دتر چُر۔ کنا چنانا لمہ نا گد ءِ ہم دا نہارک کپ کپ کریسر۔ داسہ نن تینا کمک تینٹ جت پت کرسا تینے دا کچک آتیان آجو کننگ نا جہد اٹ ولے دافک داسہ ہندن ہڑی مسوسر کہ دافک بندغ و بندغی نا دتر کن بیرہ ملاس تینا دنّان تے جیڑ کریسر۔
انت مشکل اٹ نن تینے اوفتا پلویڑ آن کشسا اُرا غا سر مسن۔ درگہ ءِ ای زو اس تفیٹ ولے اوفتا اسہ غپارہ ئس او تینے درگہ ٹی ہندن خلکرہ کہ داسہ ایسہ درگہ ننا تمے۔
اینو دا کسہ ءِ چل (40) سال آن زیات ءِ…. وخت انا نشانیک کنا مون آ کرنچ آتا دروشم اٹ پاش ءُ۔ کنا خُشک داسہ چاندی نا تار آن پر مسنو۔ زئیفہ کنا بھاز انگا انتظار ڈکھ گڑتی آن ہنانے کُب مسنے ولے ننا مادر پدری آ جوزہ غاک داسہ ہم ورنا ءُ داسہ ہم نن کِن او ہمو ہفت سال نا ننا چنا اصغر ءِ…. اینو مسہ سال مننگ ءِ او ننا خن تیان اودیم کورگم ءِ۔ اونا ہچ ءُ درک اس اف کہ او ہرا میدان مش جبل اٹ نہار آتون جنگ تننگ ءِ او زندہ ہم ارے یا اف….؟
ولے ننے اونا انتظار ہر ساہت کسفنگ ءِ، داسہ ہم ہراتم کچک آتا توار تہو اٹ تالان مریک تو اسہ وار ولدا ننا چل سال مست انا ٹھپ آک خازہ مریرہ۔ اسہ ترند ءُ چیہانٹ اس کنا خف تیا تمسا کناروح ءِ لڑزہ ٹی اتیک، ای اسہ وار ولدا تینا پیری ءِ گیرام کرسا تلوسہ ئی و بے تاغتی ٹی پیشن کن رم کیوہ پیشن ہچ اس خنپرہ تو کنا چنا نا ہمو دروشم کنا خن تا مون آ بریک۔ بے وسی و لاچاری آن کنا وجود تہہ آن ٹکر مریک ہراتم کنا خف تیا اونا ترند آ چیہانٹ تمک…. ابّا…. کنے دا کچک آتیان بچف۔
دی بلوچستان پوسٹ : دا نوشت اٹ ساڑی ہیت و خیال آک نوشتوک نا جند ئنا ءُ، دی بلوچستان پوسٹ میڈیا نیٹ ورک نا دا ہیت آتے مَننگ الّمی اَف و نئے کن دا ادارہ نا پالیسی تا درشانی ءِ کیک