بارنا پَن |فرانز کافکا – نوید احمد

بارنا پَن

نوشت: فرانز کافکا
مٹ: نوید احمد

دی بلوچستان پوسٹ

اندن لگیک کے لمہ وطن آ بھازا ویلاک اریر ہرافتیا نن خنتے تر کرینُن۔ نن دا باروٹ منہ وخت مالو اِسکا اسل کم جیڑانہ۔ تینا ہردے نا باخو کَٹنگ و کننگ ئٹ اختہ ئسون ولے اندا دے تیٹی گڑاس اندنو تدینی مسر ہراتے آن نن گڑتی نا گواچی مسون۔ و دھرتی نا بابت ئٹ جیڑنگ نا بناء کرین۔ شاہی محل تو مقابل چوک ئنا رہی آ چوٹ نا کنا دکان ءِ۔ ای سہب ئنا پاس آ دکان ءِ ملاٹ تو خنیوہ کَری بَڈی آ وردی تے بینوک توفک تُد ءُ سپاہی ہر کوچہ نا مونا آ سلوک ءُ۔ وا ہم دا ننا فوجیک اسل افس بلکہ قطب نا پارہ غان بروکو پاوال ءُ۔ او ہر دروشم اٹ، کنکن دا ناولد ءُ، بھلا شارٹ بسونو، حالانکہ سیم آن بازیکہ مُر ءُ، ہر رنگ اٹ ولے او داڑے اریر، ہر سہب دافتیٹی ودیکی مریسہ کیک۔ امر کے اوتا فطرت ءِ، بھلا جاگہ تیٹی ہندی مننگ، انتئے کہ رہنگنگ نا وڑ اٹ افس، او زخم آتے تیز کریسہ، تیر چلیفسہ، ہلی تا سواری ءِ کریسہ۔

دا پُر امن انگا چوک ہرادے ہر وخت صاف تِخنگاکہ، داسہ داتے کِن، داتا دو آن، دانا دروشم اسل جتا مسونے۔ نن بازیکا، وخت وخت، تینا دوکان تا مون ءِ صفا کینہ ولے دُن بھاز کم مریک، انتئے کہ دا کوشست بیکار ہم مریک۔ داڑان بیدس، ننے ہلی تا شیف یا کوڑہ تے آن کہنگ نا خُلیس ءِ۔ دا بروکا پاوال آتون ہیت گپ سخت ءِ۔ دا ننا بولی ءِ تپّسہ، اصل ئٹ دافتا جند ئنا ہچّو بولی ئس اف۔ تین پہ تین ہم دا بھاز کم ہیت کیرہ، تینا تُرند آ توار ئٹ ننے خف تیرہ۔ او ننا زند گدریفنگ نا وڑ، ننا تہذیبی ہند آتے نہ پو مریرہ نہ پو مننگ نا کوشست و اُست خُواہی تخیرہ داڑان بیدیس ننا اشارہی آ بولی ہم اوتا سمجھ آن پیشن ءِ، نی اگر تینا دوی ءِ کشَس یا تینا دوتے تَفس او نے پو متنو نہ وخت ئس نے او پو مرور۔

اوفک بازیکا خن نشان ایترہ یا گڑا خنتے تینا پیہن کیرہ، با تا گج آن پُر مریک، ولے راستیکا دا کُل آن اوفتے ہِچ مطلب مفک، دا خطرہ نا نشانی ہم اَف، او بیرہ دا غُٹ ءِ دا خاطرآن کیرہ کہ دا اوفتا فطرت ءِ اُریرہ، انت ئس کہ اُست تا خوائے، نی دا پاننگ کپیسہ کہ او طاقت نا خواجہ غاکو ولے ہراتم او گڑاسیٹی دو ءِ سخت کیرہ تو نی تینٹ اسے کُنج ئس الیسہ، او گڑا ءِ اوتے کِن الیسہ، کنا جند ئنا دوکان آن بھاز آ گڑاتے درینو ولے ای بھاز مشکل ئٹ گِلہ شونی کیوہ ولے ہراتم خنیوہ کہ روڈ ئنا ایپارا قصاب زور ئسے ٹی وام آ سامان ایسونے ولے او پُلنگانے، دا پُوسکن بروکاک تینائی کرینو تا۔ پین تو پین ءِ دافتا ہُلیک ہم سُو کنیرہ۔ اسے ہلی سوار ئس تینا ہّلی تو اوار سُو ءِ کشکیک او کنیرہ۔

قصاب خُلیسونے، تینا سُو تے بچفّنگ نا ہمت ءِ کپک۔ وا ہم نن اودے پو مرینہ اونا نسخان نا پورہ واری او کمک کِن اسٹ مرینہ. دیر چائک کہ دا کَری بَڈی آ وردی تون انت کرور ہراتم دافتے سُو رسینگپرو۔ دا بابت ئٹ دیر چائک کہ ہر دے سُو کنوکا ءِ اسے دے سُو رسینگپ تو انت کننگ نا لائخی تِخک۔ ایلو دے قصاب زندہ ءُ خراس ئس ایسوسس کم سِکم قصاب خراس تڑنگ نا مصیبت آن تو بچا ولے پین دے ئس او دُن اسُل کپک۔ اسے گھنٹہ سے کِن، ای تینا دوکان نا مونا فرش آ لیٹاٹ۔ ای تِینے آ کُلے کمبل او پُچاتے شاغاسُٹ، تاکہ ای قصاب نا خراس نا زمبہیر کروکا توار ءِ بنپر ہرادے پاوال آک چار مہ کنڈان الکُسر کہ دانا باسُنا سُوتے تینا دنتان تیٹ چَپاڑیسہ کار۔ شام آ کنا پیشتمنگ آن پد کّل جنگلیک اُرے اِسکا تموک اسور، شراب نا مُتکنا بوتل آ دنکے شرابیک، اندن او خراس نا دا پار ایپار۔ امو ساعت آ کنے خیال بس کہ ای بادشاہ ءِ خناسٹ کھڑکی آن اُرنگا۔ ایہن تو او وخت ئس دا کھڑکی تے آ بفک بازیکا تینا محل نا باغ ئٹ درخت آتا نیام ئٹ پُدین آ تہو نا چَس ءِ الیک ولے دا ساعت آ او کھڑکی آ بسس، کم از کم کنے تو اندن لگنگ ئس، کھڑکی تیان ئسٹ آ سلوک تینا محل ئنا مونا دا مُچا تماشہ ءِ سیل کریکہ۔ نن کُل تینے سوج کرین امر مریک؟ ہراتم اسکا نن دا عذاب آن تیر مرون؟ شاہی محل تینا کنڈا پاوال آتے پامدار کرے ولے او دا تپسہ کہ اوتے پدا ہم نروئی ءِ۔ دروازہ غاک بازیکہ بند ءُ۔ (سنتری ہرا چڑہ پیشن گاٹ تسورہ، داسہ بند انگا کھڑکی تیٹی تینے ڈھکیرہ۔)

لمہ وطن نا رکھ داسہ نن کاریگر او تاجر آتیا سلیسونے ولے نن دا کاریم نا لائخ افن، نہ وختس نن دا دعویٰ ءِ کرینن، دا بے سمجھی سے اندا ننا بربادی نا نشانی ءِ۔